مرتضا معراج
۲۱ خُرداد/جوزا ۱۴۰۲
عابد جان، کوچک‌ترین فرزندم، ۱۲ساله شد. به این بهانه، امروز با چند تن از دوستان و بسته‌گان، گردهم آمدیم و زادروزش را در کانونِ گرمِ خانواده جشن گرفتیم.او افزون بر آن که ـــ‌همانند هر واپسین فرزندِ خانواده‌ـــ جای‌گاهی ویژه در میان همۀ اعضا دارد و نازدانه و دُردانۀ همه است، ویژه‌گی‌های دیگری نیز دارد که او را دوست‌داشتنی‌تر کرده است.
از باب نمونه، از صنف‌های ۱ تا ۳ در مکتب معرفت در کابل، همیشه اول‌نمره بود. در دو سال پسین در کانادا، همواره نمره‌هایش کامل بوده و تا کنون سه بار ستایش‌نامه از سوی مکتبش دریافت کرده است.
او اکنون در صنف ششم هست و پس از ۱۵ ماه زنده‌گی در کانادا می‌تواند انگلیسی را روان صحبت کند، ولی سواد فارسی اش ـــ‌‌‌چه خوانش و چه نگارش‌ـــ در سطح دانش‌آموز صنف ۱۲ و نیز درک، تحلیل، و ارائه اش خیلی بالاتر از سن و صنفش است.
ویژه‌گی مهم‌تر از آن، روحیۀ صلح‌‌جویی اش است. او در روابطش با دیگران ـــ‌به ویژه در درون خانواده‌ـــ می‌کوشد از تنش و جنجال دور باشد و در هنگام بُروزِ تنش میان دیگران، نقش میانجی‌گر را بازی می‌کند.
عابد دل‌دادۀ فوتبال، ساز، و طنز است. او هر روز بین دو تا سه ساعت فوتبال بازی می‌کند. در کنار آن، در این روزها درس‌های ابتدایی پیانو را آغاز کرده است. هم‌چنان، وقتی او در مجلس باشد، طنز، سرگرمی، و خنده نیز هست.
عابد جان، عمرت دراز و زادروزت خجسته باد.
نظر دهید