دکتر طاهر شاران، آموزش‌یافتۀ دانشِ هسته‌ای، به ریاست سازمانی گُماشته شده است که ــ به صورت جسته و گریخته ــ بیش از نیم قرن، پیشینۀ کاری در کشور دارد. آغاز کار آن به حدود شصت سال پیش برمی‌گردد؛ زمانی که آژانس بین‌المللی اتمی تشکیل یافت.
افغانستان یکی از ۲۳ کشوری بود که ــ اندکی پس از تأسیس آژانس در ۱۳۳۶ خورشیدی (۱۹۵۷ میلادی) ــ عضویتش در این نهاد جهانی را به دست آورد و اکنون یکی از ۱۶۴ عضوِ این سازمان به شمار می‌رود.
پس از آن، سازمان انرژی هسته‌ای افغانستان در زمان ظاهرشاه بنیادگذاری شد، فعالیت‌هایش را آهسته آهسته آغاز کرد، و با دست‌گاه‌های مورد نیاز مجهز شد.
با حملۀ ارتش شوروی بر افغانستان و جنگ‌های داخلی، نه تنها فعالیت‌های این سازمان متوقف شد، بل‌که دست‌گاه‌ها و ابزارهایش نیز به تاراج رفت. پس از شکست طالبان در ۱۳۸۰، تلاش‌ها برای از سرگیری فعالیت‌های این نهاد از سرگرفته شد و در ۱۳۸۹ به عنوان کمیسیون انرژی هسته‌ای افغانستان، فعالیت‌هایش را آغاز کرد.
اکنون وزارت‌های داخله، خارجه، دفاع، بِه‌داشت (صحت عامه)، معادن، دادگستری (عدلیه)، آموزش عالی (تحصیلات عالی)، انرژی و آب، و کشاورزی و دام‌داری (زراعت و مال‌داری)، و نیز سازمان محیط زیست و ریاست امنیت ملی، عضویت این کمیسیون را دارند.
ملموس‌ترین دست‌آوردِ این نهاد هسته‌ای در این چند دهه، دو چیز است: (۱) تهیۀ قانون انرژی هسته‌ای افغانستان که تا کنون زمینه‌های تطبیقش فراهم نشده است؛ و (۲) ارسال نزدیک به ۱۰۰ تن از کارمندانش به خارج برای ظرفیت‌پروری که معلوم نیست تا چه اندازه به بالارفتن ظرفیت آن کمک کرده است. بودجۀ سالانه اش پنجاه میلیون افغانی (حدود هفت‌صد هزار دالر) است؛ نزدیک به ۱۵۰ کارمند دارد؛ و در ولایت‌های بلخ، هرات، و ننگرهار نیز نماینده‌گی دارد.
در بخش پژوهشیِ ویب‌سایتِ این سازمان که من دِی‌شب سرزدم، تا کنون هیچ نوشتۀ پژوهشی نشر نشده است. معنایش می‌تواند این باشد که تا کنون کدام پژوهشی انجام نداده است. در بخش «نوشته‌های علمی» اش تنها دو یادداشتی کوتاه ــ بین سه تا هشت بند (Paragraph) ــ نشر کرده که در حد یادداشت‌های روزمرۀ فیس‌بوکی اند و نمی‌توان آن‌ها را نوشته‌های علمی گفت.
در چنین وضعیتی، آقای شاران ریاست این سازمان را می‌گیرد. امیدوارم که وی با دانشِ تخصصی و استعداد فوق‌العاده‌ای که دارد بتواند به این نهادی که شدیداً نیازمندِ یک مدیرِ کاردان و گروه تخصصیِ کارا است، سر و سامان دهد و آن را به یک سازمانِ سودمند و کارا تبدیل کند.
برای آقای دکتر شاران آرزوی کام‌یابی دارم.
نظر دهید